گاندی خطاب به معشوقه اش چه زیبا نوشت:

 

خوبِ من ، هنر در فاصله هاست ..

زیاد نزدیک به هم می سوزیم

و زیاد دور از هم ، یخ می زنیم .

 

تو نباید آنکسی باشی که من میخواهم

و من نباید آنکسی باشم که تو میخواهی.

کسی که تو از من می خواهی بسازی

یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت

 

من باید بهترین خودم باشم برای تو..

 

و تو باید بهترین خودت باشی برای من ..

 

خوبِ من ، هنرٍِِ عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه اش ، نادیده گرفتن کمبودها ..

 

زندگی ست دیگر...

همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست ،

همه سازهایش کوک نیست ،

 

باید یاد گرفت با هر سازش رقصید ،

حتی با ناکوک ترین ناکوکش،

 

اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن،

 

حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد،

 

به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند ،

به این سالها که به سرعت برق گذشتند،

 

به جوانی که رفت،

میانسالی که می رود،

 

حواست باشد به کوتاهی زندگی،

 

به زمستانی که رفت ،

 

بهاری که دارد تمام می شود کم کم

آرام آرام،

 

زندگی به همین آسانی می گذرد.

 

ابرهای آسمان زندگی گاهی می بارد و گاهی هم صاف است،

 

میگذرد، هر جور که باشی ...